Πάντα με φόβιζαν οι καθρέφτες. Περίεργα και μυστήρια
αντικείμενα.
Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο οι άνθρωποι τους
αποδέχονται τόσο τυφλά και περνάνε τόσην ώρα μπροστά
τους, καλλωπίζοντας τους εαυτούς τους μέχρι το σημείο της προσωπικής
τελειότητας. Μέχρι την ικανοποίηση του "εγώ" ότι είναι όσο όμορφοι
πρέπει. Για ποιο λόγο περνάνε τόση πολύ ώρα μπροστά σε ένα καθρέφτη
μακιγιάροντας και χτενίζοντας;
Πόσο λογικό θα σας φαινόταν να περνούσατε την ίδια ώρα και
με τις ίδιες πράξεις μπροστά από μια κλειστή πόρτα; Όχι και τόσο λογικό ε; αλλά
για ποιο λόγο; Λόγω του ότι δεν γίνεται να καθρεφτιστούμε στην πόρτα;
Ένας λόγος που αγαπάμε τόσο πολύ τους καθρέπτες είναι γιατί μας δίνουν το
μοναδικό προνόμιο να δούμε κάτι που, υπό κανονικές συνθήκες, μας είναι αδύνατο
άρα, κρατάμε στο μυαλό μας αυτή την πρώτη εντύπωση και πετάμε όλα τα υπόλοιπα
απ το παράθυρο. Γιατί ο άνθρωπος, όντας ένα εγωιστικό ον, δεν μπορεί να μην
βλέπει την εικόνα του... να μην έχει μια άποψη για το εξωτερικό «εγώ» του, να
μην έχει το δικαίωμα να διορθώσει κάτι πάνω του που γι αυτόν φαντάζει
«λάθος»... Αν μια πόρτα είχε αυτή την ιδιότητα θα κάναμε τα ίδια και μ
αυτήν πιστέψτε με.
Κι αν το είδωλο που υπάρχει απέναντί μας έχει άλλη άποψη; Αν σηκωθεί ξαφνικά
και φύγει; ή αν δεν εμφανιστεί ποτέ; Αν είναι με παρέα που δεν γνωρίζουμε; Τότε
τι κάνουμε; Κοιτάμε σαστισμένοι; Για ποιο λόγο να δεχόμαστε όλοι τόσο αυτόματα
και χωρίς ίχνος επεξεργασίας ότι ο καθρέφτης απλά αντανακλά κάτι το οποίο
βρίσκεται απέναντι του;
Πάντα έβλεπα τους καθρέφτες σαν πύλες σε άλλους κόσμους...
πως ξέρεις δηλαδή ότι αυτό που καθρεφτίζεται απέναντι σου είναι απλά η πίσω όψη
του δωματίου ή του μπάνιου σου; Εννοώ πως εκείνη τη στιγμή δεν είσαι σε θέση να
ξέρεις ότι όντως έτσι είναι… ένας τυφλός, για παράδειγμα, πως ξέρει τι υπάρχει,
όχι απλά πίσω του αλλά γύρω του, μια οποιαδήποτε στιγμή σε έναν οποιοδήποτε
χώρο; Πως ξέρει αν υπάρχει ο ίδιος ο χώρος εκεί εξ αρχής;
Άρα γιατί να μην ισχύει το ίδιο και με έναν καθρέφτη; Το ότι μπορούμε να
πιάσουμε κάτι, να το δούμε, να το παρατηρήσουμε, να το γευτούμε ή να το
μυρίσουμε δεν το κάνει κατά κανόνα πραγματικό. Πολλές
ψυχολογικές/νευρολογικές ασθένειες προκαλούν παραισθήσεις οι οποίες όμως είναι
τόσο αληθινές για τον ασθενή που μπορεί μέχρι και να πεθάνει από την
αλληλεπίδρασή του μαζί τους. Όπως επίσης πολλές ναρκωτικές ουσίες και φάρμακα
μπορούν να προκαλέσουν τη δημιουργία ερεθισμάτων όλων των αισθήσεων στο χρήστη.
Ερεθίσματα τα οποία τον επηρεάζουν άμεσα. Αυτό δεν τα κάνει αληθινά;
Η απλή απάντηση σ αυτό είναι πως, όπως και με τα όνειρα,
ότι αφότου περάσει η επίδραση όλων αυτών, ή αφότου ο προαναφερθείς ασθενής
γιατρευτεί, όλα επιστρέφουν στον "φυσιολογικό" τους ρυθμό. Κι όμως!
Ακόμα και αυτό είναι μια εξωτερική παρατήρηση που γίνεται (όπως είπαμε) αφότου
όλα έχουν τελειώσει και έχει αλλάξει η οπτική γωνία με την οποία αναλύουμε το
φαινόμενο. Το παρατηρούμε πλέον απ το τρίτο πρόσωπο. Παρ όλα αυτά όταν η
παρατήρηση ήταν πρώτου βαθμού θα μπορούσε το υποκείμενο να ορκιστεί πως
οτιδήποτε έβλεπε πχ ήταν αληθινό. Άρα όπως είχε αναφέρει και ο Αϊνστάιν η
πραγματικότητα είναι κάτι το καθαρά υποκειμενικό και βασίζεται ξεκάθαρα στον
παρατηρητή. Όλα είναι θέμα αντίληψης... θέμα οπτικής γωνίας. Οπότε πως μπορούμε
να γνωρίζουμε με σιγουριά πως οι καθρέφτες δεν είναι πόρτες για άλλους κόσμους;
Μπορεί απλά να έχουν διαφορετικές κλειδαριές απ αυτές που γνωρίζουμε. Η πόρτα
από τη φύση της είναι ένα αντικείμενο που επιτρέπει την διέλευση ατόμων προς ή
από έναν συγκεκριμένο χώρο, ή την απαγόρευση της εισόδου σε άλλους προς
προστασία του ίδιου χώρου. Όταν θέλουμε να εισέλθουμε από μια οποιαδήποτε
είσοδο δε σημαίνει πως αυτό γίνεται κατά βούληση, χρειαζόμαστε κάποιο μέσο όπως
ένα πόμολο ή - σε πιο "δύσκολες" περιπτώσεις - το κατάλληλο κλειδί.
Το κλειδί μπορεί να είναι οποιασδήποτε φύσεως, από ένα μικρό κομμάτι
μέταλλο σμιλεμένο έτσι ώστε να ταιριάζει τέλεια στην κλειδαριά,
μέχρι το ψηφιακό αποτύπωμα του αμφιβληστροειδούς από μια ακτίνα
λέιζερ. Αν λοιπόν, θεωρητικά, μια πόρτα ήταν απλά μια επίπεδη επιφάνεια η οποία
άνοιγε με έναν απίστευτα εξελιγμένο τρόπο, και εμείς δε μπορούσαμε να βρούμε το
κλειδί της τότε, με το να θεωρούμε αδιαμφισβήτητα πως οι καθρέφτες είναι απλά
επίπεδες επιφάνειες που αντανακλούν το φως, στερούμε τους εαυτούς μας από
τρομερές πιθανότητες.
Τι είναι αυτό λοιπόν που μας στερεί αυτή τη λογική; Τι είναι αυτό που δε μας
αφήνει να φανταστούμε πως πίσω από έναν καθρέφτη, κρύβεται μια απίστευτη
περιπέτεια και μας αναγκάζει να τον βλέπουμε, εκείνον και οτιδήποτε άλλο στην
καθημερινότητά μας, ως απλά "ένα αντικείμενο" ;
Και αν αυτό το κρυφό μέρος είναι ένα ζαχαροπλαστείο
και μεις είμαστε παιδιά; Δεν θα θέλατε να βρίσκατε εκείνη την πίσω πόρτα; ή θα
λέγατε «όχι παιδιά αν με τσακώσει η μάνα μου να κάνω κάτι τέτοιο θα με δείρει»
φεύγοντας προς το σπίτι ενώ τα άλλα παιδιά απολαμβάνουν λιχουδιές και ζεστό
ψωμί ;
Όμως ποιος ακριβώς είναι η μάνα σας σ αυτή την περίπτωση;
Ποιος σας εμποδίζει απ το να μπείτε σε μια περιπέτεια πειρατική με τους φίλους
σας στην αναζήτηση του χαμένου κλειδιού; η κοινωνία ; η ηλικία; η σοβαρότητα;
κι όμως... είναι η ίδια σας η σκέψη που σας σταματάει απ το να ψάξετε αυτόν τον
πολυπόθητο θησαυρό. Η ίδια σας η σκέψη, η οποία σας έχει συντροφέψει σε τόσα
πολλά ταξίδια, σας σταματάει απ το να κάνετε άλλα τόσα βάζοντάς σας μέσα τα
όρια του «τι είναι λογικό» και «τι είναι παράλογο», γινόμενη έτσι μια άγκυρα
στη βάρκα που μπορεί να σας πάει στα αστέρια.
Έχουμε φτάσει, δυστυχώς, πλέον στο σημείο που δε μπορούμε
καν να πούμε πως ο, μέσος, άνθρωπος δεν κάθεται να αναλύσει το « γιατί
κάτι είναι λογικό ή παράλογο» και απλά δέχεται αυτή σκέψη σα δεδομένη... γιατί
δεν υπάρχει καν στη διαδικασία της σκέψης του για να την αγνοήσει! Έχετε
αναρωτηθεί ποτέ γιατί - ή ακόμα χειρότερα "πότε" - βάλατε κάτι στην
κατηγορία του «παράλογου» ή ακόμα και για ποιο λόγο φτιάξατε αυτή τη λίστα εξ
αρχής;
Δεν καταλάβατε πότε δημιουργήθηκε... δεν θυμάστε... απλά
πράττετε καθημερινά σύμφωνα με το «λογικό», κάτι που θα μεταφραζόταν καλύτερα
ως "κοινωνικά αποδεκτό".
Το "εγώ" μας, όπως επίσης και η ανάγκη για
κοινωνική ένταξη και αποδοχή, από ένα σημείο και μετά γίνεται δυνατότερο απ
τον αέρα που πνέει για να κουνήσει τη βάρκα που αναφέραμε πριν, και γι αυτό το
δεύτερο παραμένει πάντα στο ίδιο λιμάνι... περιμένοντας νυσταγμένα και παθητικά
να την αποσύρουν, μιας και τα ταξίδια της έχουν αρκεστεί πλέον σε ρηχές αναζητήσεις,
σε νερά που της έχουν υποδείξει άλλοι μέσω διαφημίσεων και
λανθασμένων προτύπων και ονείρων.
Κάποτε ήμασταν λίγο πιο ελεύθεροι. Κάποτε κυνηγούσαμε πάνω
στο μεταλλικό μας άτι διαστημικούς πειρατές με σπαθιά που φτύνανε φωτιές και
περίεργες ποικιλόχρωμες στολές, κάναμε ρεσάλτο στα καράβια τους και τρέχοντας
μέσα στο σπίτι μας φωνάζαμε «μην παίρνετε αιχμαλώτους!», ψάχναμε δράκους σε
σπηλιές ξεχασμένες απ το χρόνο με τους φίλους-συντρόφους μας και ξεχυνόμασταν
στις γειτονιές-δάση σαν ξωτικά…
Πλέον αυτή η πραγματικότητα έχει περάσει στο
μυαλό όλων σαν λάθος και αυτές οι εικόνες δεν εμφανίζονται πια ούτε στα
όνειρα - πράγμα θλιβερό θα λέγε κανείς, μιας και εκεί είναι το μόνο μέρος που
πραγματικά είμαστε ελεύθεροι... αλλά το στερήσαμε μέχρι κι αυτό στον εαυτό μας
για χάρη της υποτιθέμενης λογικής η οποία διέπει και κυβερνά τον κόσμο
μας...
Και έρχεστε τώρα εσείς - οι δήμιοι των ίδιων σας των ονείρων - να μου πείτε ότι
ένας καθρέφτης είναι απλά μια επιφάνεια η οποία αντανακλώντας το φως σας
δείχνει την εικόνα σας; πως περιμένετε να πεισθώ για κάτι τέτοιο; πως
μπορείτε να πειστείτε οι ίδιοι;
Μόνοι σας κλείνεστε στον κόσμο σας προσπαθώντας να βγείτε
απ αυτόν, κοιτάζοντας στον καθρέφτη προσπαθώντας να καταλάβετε ποιοι
είστε…
Πάντα με φόβιζαν οι καθρέφτες.
