Shards

Το πρώτο πράγμα που αισθάνεσαι είναι το κρύο.

Σε αναγκάζει ν’ ανακτήσεις τις αισθήσεις σου διαπερνώντας σε ως το μεδούλι, καθώς τα πάντα γύρω σου καλύπτονται από έναν εκκωφαντικό θόρυβο. Το συνεχές σφύριγμα που ακούς δίπλα στ’ αυτιά σου σε κάνει να ζαλίζεσαι και με μιας κάνει την εμφάνισή του ο ίλιγγος. Η αμείλικτη δύναμη της βαρύτητας που αισθάνεσαι να σε τραβάει με μανία προς τα κάτω, προσπαθώντας να σε συνθλίψει, είναι σαν μια μέγγενη η οποία σου πιέζει το στομάχι. Η ανάσα σου κόβεται καθώς νιώθεις την ψυχή  σου να τραβιέται όλο και πιο βίαια απ το στήθος σου, με κάθε εκατοστό που πλησιάζεις προς το έδαφος.

Και καθώς ο τρόμος σε καταλαμβάνει, το μόνο που εύχεσαι – ή μπορείς να σκεφτείς – είναι πως δεν πρέπει ν’ ακουμπήσεις κάτω…

Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι αυτό το πρώτο βήμα. Όσες φορές και να το κάνεις, όσες φορές και να το δεις, πάντα το να αφήσεις τον εαυτό σου στο κενό μου φαινόταν το πιο δύσκολο πράγμα που μπορούσα – και έπρεπε – να κάνω. Δίχως ίχνος ελέγχου, δίχως καμία αντίσταση που να μπορείς ν’ ασκήσεις, αφήνεσαι στο έλεος της πιο αδίστακτης δύναμης στη φύση. Με μοναδική ελπίδα πως, όποιοι είναι χωμένοι πίσω απ’ αυτά τα σκοροφαγωμένα γραφεία μ’ αυτά τα άπειρα, πολύπλοκα, μηχανολογικά εξαρτήματα σπαρμένα επάνω τους, θα έχουν κάνει τις σωστές μετρήσεις και το αλεξίπτωτό σου θ ανοίξει.

Καθώς καθόμαστε όλοι σιωπηλοί μέσα στο elevator 11, το οποίο μας μεταφέρει στον πλανήτη των Testacious, κοιτάζω στις σειρές δίπλα και απέναντί μου. Νέα παιδιά, ούτε καν κοντά στα 25, αρματωμένα με πανοπλίες τελευταίας τεχνολογίας, laser guns καλυμμένα με μυστικιστικούς ρούνους και flamethrowers. Βλέπω τα γόνατά τους να τρέμουν σιωπηλά, καθώς προσπαθούν να καλύψουν την ανησυχία και τον φόβο τους κάτω απ το θόρυβο της μηχανής. Σε λίγο θα ‘μαστε εκεί, στο πεδίο της μάχης, εκεί που το πιο πιθανό είναι να χάσουν τις, μικρές σε διάρκεια, αναλώσιμες ζωές τους. Μην έχοντας ιδέα τι τους περιμένει όταν ανοίξουν αυτές οι πόρτες, προσπαθώντας ν’ απαγγείλουν ξανά και ξανά από μέσα τους το ελάχιστο κομμάτι ενημέρωσης που τους δόθηκε, λες και απαγγέλουν έναν ιερό – ή τον τελευταίο τους – ψαλμό, αγωνιούν βάζοντας με τη φαντασία τους το τι μπορεί ν αντιμετωπίσουν. Mutants, Razors, Darklings ή οτιδήποτε άλλο απ αυτά τα ανίερα πλάσματα που έφτυσαν οι Θεοί πάνω σ’ αυτόν τον εξαθλιωμένο πια κόσμο. Τους βλέπω. Θέλουν να το διώξουν απ το μυαλό τους, με νευρικές χαζοκουβέντες, ανταλλάσσοντας στ’ αστεία βωμολοχίες μεταξύ τους, Το να περιμένεις να φτάσεις συνειδητά στο σημείο στο οποίο θα πεθάνεις με τον πιο κτηνώδη ή βασανιστικό τρόπο. Για πρώτη τους φορά γνωρίζουν τι πραγματικά σημαίνει τρόμος.

Κι όμως κανείς δεν περιμένει αυτό που πρόκειται να συμβεί σε λίγο – οι παλιότεροι και πιο έμπειροι το ονομάζουν κοροϊδευτικά «Μύηση». Κανένας απ αυτούς τους στρατιώτες δεν έχει ιδέα τι πρόκειται να συμβεί μόλις ανοίξουν αυτές οι πόρτες. Με το που ο κόκκινος φανός αρχίσει ν αναβοσβήνει, δίνοντας μας το σήμα απ το κέντρο ελέγχου πως είμαστε πάνω απ το σημείο ρίψης, όλοι ασφαλίζουν τους προστατευτικούς τους ιμάντες όπως τους έμαθαν να κάνουν άβουλα στην Ακαδημία. Καθώς η βαριά μεταλλική ράμπα αρχίσει να χαμηλώνει, ο αέρας που μπαίνει ορμητικά μέσα μας δίνει το πρώτο χαστούκι επαναφοράς στην πραγματικότητα. Βλέπω τον πρώτο δόκιμο να σηκώνεται και να πηγαίνει – όπως ξέρει πως πρέπει να κάνει – προς την άκρη της ράμπας έτοιμος να πηδήξει στο κενό. Τον έχω ακουστά, σύμφωνα με το έμβλημα που κοσμεί, χαραγμένο, τη δεξιά του επωμίδα, είχε κάνει αίτηση για να καταταχτεί στους H.I.S, την ελίτ των ελίτ. Το ύφος του προδίδει πως είναι έτοιμος για οτιδήποτε μπορεί να τον περιμένει από κάτω μας. Κανείς μέσα στο επιβατικό δεν περίμενε να δει την αλλαγή στα μάτια του με το που πήδηξε έξω.

Κανείς δεν περιμένει πως το πιο τρομακτικό πράγμα κατά την πτώση, είναι αυτή η πρώτη ριπή αέρα που σα μαστίγιο σε χτυπάει αλύπητα με μιας σ’ όλο σου το σώμα. Με το που κάνεις αυτό το πρώτο βήμα, βγαίνεις αυτόματα από μιαν ασφάλεια την οποία ποτέ δεν αντιλήφθηκες πως είχες. Το μαστίγωμα αυτό σου μαθαίνει με τον πιο σκληρό και αμείλικτο τρόπο πως τόσην ώρα, ότι και να σκεφτόσουν, ήσουν προστατευμένος απ οτιδήποτε και να ‘ταν εκεί έξω.

Το πρώτο αυτό μαστίγωμα φροντίζει να σου χαράξει στο κορμί, βαθιά κάτω απ τα κόκκαλα, πως αυτό που ζεις αυτή τη στιγμή, είναι αληθινό!

Πετάγομαι έντρομος απ το κρεβάτι μου, με τις γροθιές σφιγμένες και το σώμα μου λουσμένο στον ιδρώτα. Νιώθω το σεντόνι μου σαν ύπουλο βόα, τυλιγμένο γύρω απ το σώμα μου έτοιμο να με καταπιεί και το κεφάλι μου έτοιμο να σπάσει. Παλεύω για λίγο νευρικά να ελευθερωθώ, μην έχοντας ακόμα ανακτήσει πλήρως τις αισθήσεις μου, ταλαντευόμενος ανάμεσα σε δύο κόσμους, δίχως να χω καμία ανάμνηση απ’ τον έναν. Νιώθω τους μυς μου κουρασμένους, λες και μαχόμουν όλη τη νύχτα, κι όμως δε θυμάμαι τίποτα παρά μόνο το έντονο αυτό συναίσθημα σαν κεραυνό που με ξύπνησε…

Μπορεί η σκηνή μου να διαθέτει συστήματα εξαερισμού, λόγω του ότι χρησιμεύει και σαν βάση του επιτελείου μας στον πλανήτη, κι όμως εγώ την αισθάνομαι σαν φούρνο, λες και ο αέρας γύρω μου είναι τόσο πυκνός που με πνίγει. Σηκώνομαι αργά και σέρνω τα βήματά μου προς το μπαρ της σκηνής μου. Όλες μου οι κινήσεις είναι σχεδόν αυτόματες, τις αναλύω λες και το κάθε μου βήμα είναι η αποπεράτωση των εντολών που δίνω στον εαυτό μου. Καθώς πιάνω ένα μπουκάλι ακριβό, εισαγόμενο τζίν, σκέφτομαι πως τελικά έχει και τα καλά του το να είσαι διοικητής. Το πρώτο πράγμα που εμφανίζεται σα συνειδητή σκέψη στο μυαλό μου… Είναι μια ζεστή μέρα στον πλανήτη Ebusa – έναν πλανήτη που δε νυχτώνει ποτέ – και λόγω της ιδιαιτερότητάς του έχουμε φροντίσει να φέρουμε ειδικές σκηνές που συγκρατούν την ηλιακή ακτινοβολία. Η αφόρητη ζέστη που επικρατεί με κάνει να θέλω ν ανοίξω την είσοδο για να μπει λίγος καθαρός αέρας, αλλά η ιδέα της έκθεσής μου στον ήλιο και στη μυρωδιά της θάλασσας με κάνει να πείθω τον εαυτό μου πως μπορεί ν αντέξει. Ανοίγω το μπουκάλι και βάζω μερικά παγάκια σ ένα ποτήρι, μόνο και μόνο για να το παρατήσω με μια δεύτερη σκέψη πάνω στο μικρό, φορητό τραπεζάκι και κατεβάζοντας μια γερή γουλιά τζίν. Καθώς η δυνατή γεύση του οινοπνεύματος ξυπνάει τη γλώσσα μου, αισθάνομαι και άλλη μια γεύση να αναμιγνύεται μαζί της. Μια γεύση πολύ γνώριμη.

Πάω προς τον καθρέφτη που βρίσκεται κρεμασμένος πάνω απ τη μικρή λεκάνη στην άκρη της σκηνής. Μια ξεκάθαρη γραμμή αίματος φαίνεται να διαγράφεται ξεραμένη στη δεξιά μεριά του σαγονιού μου καθώς κοιτάζω σαστισμένος το είδωλό μου. Πάλι δαγκωνόμουν στον ύπνο μου;

«Με τι πάλευα όλο το βράδυ;» αναρωτιέμαι…

Κοιτάζω πάλι το κρεβάτι μου, και κατά βάθος ξέρω – ακόμα και αν δεν το παραδέχομαι ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό – πως φοβάμαι να πλαγιάσω πάλι.

Αναγκάζοντας τον εαυτό μου να γυρίσει στις αισθήσεις του, πάω ήρεμα και ξαπλώνω. Καθώς πέφτω κοιτάζω το ρολόι μου, 12 ακριβώς. Έχουμε ακόμα 5 ώρες μέχρι επίσημα να ξυπνήσουμε το στράτευμα. Τον τελευταίο καιρό έχουν αρχίσει να γίνονται όλο και πιο συχνά τέτοια «ξεσπάσματα». Τέτοιες μεταμεσονύκτιες μάχες, που καταλήγουν πάντα με μένα ηττημένο, να προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου απ το πάτο ενός σπασμένου ονείρου. Γιατί να ξεκινήσουν αυτά τώρα; Μετά από τόσες μάχες; Τόση προσπάθεια; Γιατί σχεδόν κάθε βράδυ παλεύω μια μάχη την οποία χάνω όλο και περισσότερο κάθε φορά; Γιατί αισθάνομαι λες και κάτι παλεύει να βγει στην επιφάνεια του μυαλού μου μέσα από μια θάλασσα αναμνήσεων που ποτέ δεν είχα; Που βλέπω αλλά ποτέ δεν έζησα. Που ανακαλύπτω αλλά συνεχώς ξεχνάω. Κάθε φορά που ξυπνάω…

Γιατί τώρα που σχεδόν έφτασα 30;

…

Κάθε φορά κατά τη διάρκεια της τελετουργίας χάνω για λίγο τον έλεγχό μου καθώς παραδίδω το σώμα μου στον ένα και μοναδικό Θεό μας. Καθώς ψέλνω τους ιερούς μου όρκους, αισθάνομαι όλη μου την ύπαρξη να χάνεται σε μια απύθμενη άβυσσο ανυπαρξίας, καθώς το σώμα μου παραδίδεται πλήρως στη δύναμη του Nekranal! Όταν πλέον επανέρχομαι όλα είναι ακόμα θολά και ξέρω πως το ένστικτο και η ατσάλινη πειθαρχία τόσων ετών – όπως επίσης και τα φάρμακα αδρεναλίνης – έχουν αναγκάσει το σώμα μου να πάρει πρωτοβουλία και να μπει πάλι στη μάχη στο όνομά Του δίχως να πάρει εντολές από μένα. Το πρόσωπό μου ποτίζεται απ το μαύρο αίμα της σάρκας ενός Oktanamon καθώς η πριονωτή άκρη της κάνης του όπλου μου τον μετατρέπει σ’ ένα φλεγόμενο απομεινάρι σάρκας, το οποίο εξαϋλώνεται στον αέρα. Γύρω μου επικρατεί χάος, καθώς οι φτερωτοί αυτοί δαίμονες – αν μπορεί κάποιος να τους χαρακτηρίσει έτσι – ορμάνε με λύσσα στους συμπολεμιστές μου. Είναι όμως οι τελευταίοι από όσους έμειναν και η μάχη έχει πλέον οριστικά γύρει προς το μέρος μας. Ελευθερώνοντας τις ασφάλειες του όπλου μου, μετατρέπεται σε ένα δίχειρο τσεκούρι με το οποίο ανοίγω δρόμο ανάμεσα σε όσα πλάσματα είναι έκπτωτα αφότου τους κάηκαν τα φτερά. Θέλω να φτάσω στο ψηλότερο κομμάτι του υφάλου, πλέον τίποτα δε μας σταματά παρά μόνο η ολοκληρωτική τους καταστροφή, και θέλω να είμαι εκεί όταν θα συμβεί αυτό, να τους δω να υποφέρουν. Καθώς φτάνω στο ψηλότερο πλάτωμα του υφάλου το θέαμα είναι μαγευτικό! Ο ήλιος Ka δύει καθώς τα φλεγόμενα κορμιά των Oktanamon πέφτουν απ τον ουρανό επάνω στην, άγονη πια απ το τελετουργικό, γη των Testacious. Οι πολεμιστές μου ουρλιάζουν μέσα σε μια φρενίτιδα μίσους, χαράς και οργής καθώς τα ενισχυτικά φάρμακα τους τραβάνε στο έπακρο! Όμως η τελετουργία με κατέστησε αρκετά ευάλωτο και το θέαμα αρκετά απρόσεκτο. Η μάχη δεν έχει κερδηθεί ακόμα και οι σφαίρες ακόμα πετάνε δίπλα μας καθώς τρέχουμε με τη μονάδα μου για να πάρουμε το ύψωμα. Ένας απ τους τελευταίους Oktanamon, καταφέρνει και με πετυχαίνει στο στήθος!

Το πρώτο πράγμα που αισθάνεσαι είναι το κρύο.

Σε αναγκάζει ν’ ανακτήσεις τις αισθήσεις σου διαπερνώντας σε ως το μεδούλι, καθώς τα πάντα γύρω σου καλύπτονται από έναν εκκωφαντικό θόρυβο. Το συνεχές σφύριγμα που ακούς δίπλα στ’ αυτιά σου σε κάνει να ζαλίζεσαι και με μιας κάνει την εμφάνισή του ο ίλιγγος. Η αμείλικτη δύναμη της βαρύτητας που αισθάνεσαι να σε τραβάει με μανία προς τα κάτω, προσπαθώντας να σε συνθλίψει, είναι σαν μια μέγγενη η οποία σου πιέζει το στομάχι. Η ανάσα σου κόβεται καθώς νιώθεις την ψυχή  σου να τραβιέται όλο και πιο βίαια απ το στήθος σου, με κάθε εκατοστό που πλησιάζεις προς το έδαφος.

Και καθώς ο τρόμος σε καταλαμβάνει, το μόνο που εύχεσαι – ή μπορείς να σκεφτείς – είναι πως δεν πρέπει ν’ ακουμπήσεις κάτω…