Σιωπή

Υπάρχουν στιγμές που ακόμα και ένας παλιάτσος απολαμβάνει τη σιωπή, που ακόμα και ένας ζογκλέρ απολαμβάνει την ηρεμία. 

Και αυτή η μαγεία της φαινομενικής "ησυχίας" είναι απίστευτη, γιατί δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, απόλυτη έλλειψη κάθε ήχου... 

αυτό θα ήταν παράνοια...

Υπάρχει όμως η στιγμή που όλα ηρεμούν και νιώθεις πως ο κόσμος σου, ο οποίος ταλαντεύεται συνεχώς σαν σχοινοβάτης, για μια στιγμή κάνει διάλειμμα απ' την παράστασή του... και ακούς! 

Προσωπικά με τρομάζει η ησυχία, νοιώθω συνεχώς σα να πρόκειται να συμβεί κάτι, αλλά πλέον έχω φτάσει στο συμπέρασμα πως αυτό πηγάζει απ το φόβο της μοναξιάς. Κι όμως! Υπάρχουν στιγμές που απλά σταματάς τα πάντα και ενώ ακόμα βρίσκεσαι στο ίδιο σημείο που ήσουν και πριν, νομίζεις σιγά-σιγά πως αρχίζει να δημιουργείται μια ζεστή ηρεμία. Και αφουγκράζεσαι... ακούς... αφήνεις για λίγο το μυαλό σου ήσυχο που, ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνεις συνειδητά, εκείνο συνεχώς ασχολείται με κάτι. Και αυτό το "κάτι" σε κουράζει. 

Γι αυτό έρχονται στιγμές που τα κλείνεις όλα και απλά, κάθεσαι.

Στην αρχή βλέπεις τρομερή τη διαφορά! Σα να βουλιάζεις  σ ένα μαλακό, άνετο καναπέ...

Όταν περάσουν μερικά δευτερόλεπτα και το μυαλό σου έχει πια ηρεμήσει, τότε είναι που αρχίζεις να τους ακούς. Τους ήχους του κόσμου σου! Ήχους γνώριμους αλλά συνεχώς μη παρατηρήσιμους ενός κόσμου που βρίσκεται πάντα σε κίνηση, που σε περιβάλλει. Ο απόηχος από περαστικά αμάξια και μηχανές, το αλυσιδωτό γάβγισμα των σκυλιών της γειτονιάς που πυροδοτήθηκε από κάποιον περαστικό, ο συνεχής κι όμως διακριτικός ήχος του ψυγείου, ο κάθε σιγανός ήχος που δημιουργεί και η παραμικρή σου κίνηση - που καταλήγει να σου φαντάζει τεράστιος -, η ίδια σου η σκέψη που πλέον αντηχεί τόσο καθαρά μες στο κεφάλι σου, ο ήχος της καρδιάς σου...

Όλοι σε περιβάλλουν και σε γεμίζουν, γεμίζουν τα πνευμόνια και τις φλέβες σου,την καρδιά και το στήθος σου! Εισβάλουν στο σώμα σου και ξεχύνονται απ την σπονδυλική σου στήλη μέχρι και τ ακροδάχτυλά σου... και ηρεμείς... 

Είσαι πλέον τελείως χαλαρωμένος και το μυαλό σου σιγά-σιγά έχει ξαναρχίσει να παίρνει μπρος, μόνο που τώρα, δεν έχεις πια αυτό το συνεχή βόμβο της σκέψης μες στο κεφάλι σου. 

Ο χώρος γύρω σου μοιάζει διαφορετικός, λες και μπορείς να κολυμπήσεις στο κενό. Μπορείς να διακρίνεις ξεκάθαρα πως το δωμάτιο που σε περιτριγυρίζει δεν έχει κενό χώρο, αλλά είναι γεμάτο μ ένα αόρατο υγρό. Και παρατηρείς...

Σταδιακά όμως τα πράγματα αρχίζουν ν αλλάζουν... ο κόσμος αυτός αρχίζει να είναι πολύ στάσιμος... σχεδόν απειλητικός. Τα έπιπλα στο δωμάτιο στέκονται όπως πάντα, νεκρά, στη θέση τους και οι κορνίζες στους τοίχους έχουν μια παράλογη ακινησία. Σχεδόν σα να σε παρακολουθούν... και να περιμένουν να γυρίσεις την πλάτη σου... τότε ο χώρος σου γίνεται εχθρικός. 

Δε μπορείς άλλο την ησυχία δεν την αντέχεις! Κάτι κρύβεται στο κενό του χώρου μέσα στη σιωπή... και παραμονεύει... ή έρχεται αργά προς το μέρος σου. Τα πάντα γύρω σου είναι αφύσικα παθητικά, κάτι συμβαίνει!

Και τότε σηκώνεσαι...