Τι Τύχη που δεν Είσαι από Δω...

Τι τύχη που δεν είσαι από δω...

Απ αυτόν τον κόσμο τον γεμάτο ψέμα και ασχήμια. Και ψέμα δεν είναι οι ελπίδες που θα σου δώσει κάποιος, μόνο και μόνο για να τις πάρει πίσω μετά αφήνοντάς σε κενό.

Το θυμάσαι καθόλου; 

Δεν ξέρω αν το θυμάσαι, όμως εγώ πάντως θυμάμαι τα πάντα ξεκάθαρα!

Θυμάμαι πως τα πάντα όντως άλλαζαν και το κρεβάτι μου γινόταν όντως φρούριο ή φυλακή. 

Και η αλλοτινή φαντασία του τότε έγινε η σχιζοφρένεια του σήμερα... 

Που πήγε η ελευθερία της επιλογής; του να κλαις όταν πονάς; να φωνάζεις δυνατά όταν τρομάζεις ή είσαι χαρούμενος; να τρέχεις και να χοροπηδάς;

Γιατί μετά αρχίζουν να σε κοιτάνε; γιατί δεν καταλαβαίνεις το πότε αρχίζεις ν αποτραβιέσαι;...

Γιατί δε θυμάμαι πότε σταμάτησα να παίζω με τα παιχνίδια μου;...

Τι τύχη που δεν είσαι από δω...

Και ασχήμια δεν είναι η μεταφορική ασθένεια του κόσμου μας, η κακία και η μισαλλοδοξία. Όταν ήμασταν παιδιά κανένα μέρος δεν ήταν άσχημο, όπου και να πηγαίναμε βρίσκαμε περιπέτειες και πολέμους. Κάναμε με τη μια φιλίες που μπορεί την επόμενη μέρα να είχαμε ήδη ξεχάσει, μπορεί να μένανε για πάντα...

Πότε έγιναν τα κάστρα και τα πλοία, καφετέριες και γραφεία και δεν πρόλαβα να κάνω κάτι γι αυτό;

Γιατί δεν έκανα; γιατί δεν είδα;

Τι τύχη που δεν είσαι από δω...

Ζούσαμε περιπέτειες... αρκεί πάντα να υπήρχαν και άλλα παιδιά...

Αλλά και μόνοι μας μπορούσαμε να περάσουμε καλά ακόμα και με ένα κουκούτσι, το οποίο μαγικά μεταμορφωνόταν σε μπάλα ή βόμβα. Πλέον χρειαζόμαστε όλες αυτές τις πολύπλοκες έννοιες για να παίξουμε - ένα παιχνίδι που έχει πλέον επικεντρωθεί μόνο γύρω απ το αντίθετο φίλο - πόσο μάλλον για να κάνουμε νέους φίλους...

Τότε απλά θέλαμε άλλα παιδιά, και ότι και είχαμε εκείνη τη στιγμή μαγικά το μεταμορφώναμε και παίζαμε! Είχαμε μαγεία... και το ξέραμε συνειδητά.

Άρα ψέματα! Ψέματα όλα! Γιατί δε μπορώ να δω πια; επειδή ο κόσμος που ζω τώρα είναι ένα ψέμα! Ένα ψέμα που δε θυμάμαι πότε άρχισε και σε ποιόν πρέπει να πω συγνώμη για να τελειώσει...

Τι τύχη που δεν είσαι από δω...

Όλοι μάθαμε μικροί ότι, αν ένα ψέμα δεν τελειώσει στην αρχή του, τότε θα καλύπτεται συνέχεια από άλλα ψέματα.

Γι αυτό σου λέω...τι τύχη...

Γύρνα πίσω στον εξυγιασμένο, λογικό, παραλογισμό σου κι άσε με μένα...

Πάνω σ αυτή την τελευταία αχτίδα φωτός θα ταξιδέψω πετώντας στο κενό προς το ύστατο συγνώμη μου...

Γι αυτό σου λέω...

Τι τύχη...